PORADY WETERYNARYJNE

SZCZEPIENIA OCHRONNE

Jeśli chcesz aby Twój pupil był zdrowy wolny od groźnych chorób i dożył sędziwego wieku pamiętaj o jego COROCZNYCH szczepieniach.

Kiedy szczepić?

Naturalna odporność psa i kota otrzymana z mlekiem matki wygasa już po 6-8 tyg. ich życia. Dlatego po tym okresie skontaktuj się z weterynarzem, który ustali kalendarz szczepień dla twojego pupila. Szczepionka to zapewne najskuteczniejsza medyczna metoda zapobiegania chorobom. Dzięki prostemu i bezpiecznemu zastrzykowi można zapobiec nieuleczalnym chorobom (na przykład wścieklizna) lub trudnym w leczenie (jak nosówka)

Rodzaje szczepionek

• Wyróżnia się tzw. uodparnianie bierne (za pomocą surowicy), które polega na dostarczaniu organizmowi przeciwciał danej bakterii chorobotwórczej. Uzyskanie odporności następuje natychmiast, utrzymuje się jednak tylko przez 2 do 3 tygodni. Bierne uodparnianie przeciwciałami przeprowadza się, gdy istnieje bezpośrednie ryzyko zarażenia.
• Tzw. uodparnianie aktywne jest właściwym szczepieniem ochronnym. Zwykle dwukrotne podanie szczepionki zapewnia organizmowi ochronę od roku do kilku lat. Jednak wytwarzanie przeciwciał trwa 2 do 3 tygodni. Dlatego w przypadku podróży za granice urzędnik celny może zaakceptować tylko takie szczepienie, które odbyło się co najmniej 30 dni wcześniej

PLAN SZCZEPIEŃ
Rodzaj szczepionki	Wiek psa	Szczepienie przeciw
Szczepienie podstawowe	8 tydzień życia 12 tydzień życia	Nosówce, zakaźnemu zapaleniu wątroby, parwowirozie, leptospirozie Jak wyżej lub z dodatkową osłoną przeciw wściekliźnie i    boreliozie
1 powtórzenie	Po roku	Wszystkim chorobom oraz wściekliźnie i boreliozie
Dalsze powtórzenia	Raz w roku co dwa lata	Wścieklizna, leptospiroza Boreliozie, nosówce, zakaźnemu zapaleniu wątroby, parwowirozie

Książeczka szczepień

Przy zakupie szczeniaka bądź adopcji ze schroniska przypomnijmy o – wypełnionej przez weterynarza – książeczce szczepień, abyśmy wiedzieli, kiedy, jak często, przeciw jakim chorobom i jakimi środkami nasz pies był sczepiony. Tylko na podstawie tego dokumentu weterynarz stwierdzi koniczność powtórzenia szczepień.

W razie braku książeczki należy na wszelki wypadek przyjąć, że psa nie poddano wymaganym szczepieniom. Dwukrotne szczepienie nie zagraża zdrowiu zwierzęcia.

NAJCZĘSTSZE CHOROBY ZAKAŹNE ZWIERZĄT:

Wścieklizna jest wywołana wirusem wścieklizny. Roznoszą ją głównie zwierzęta leśne (lisy, kuny, wiewiórki) Zakażenie psa czy kota następuje w wyniku pogryzienia lub zainfekowanie rany śliną chorego zwierzęcia. Objawy to –apatia, lub pobudzenie, atakowanie nieistniejących obiektów, światłowstręt, ślinotok, chwiejny chód, końcowe stadium porażenia całego ciała, śpiączka, śmierć.

Postępowanie:
• Chorych zwierząt i ludzi nie leczy się!
• Pomoc lekarska musi nastąpić przed okresem inkubacji choroby (u psów od 14-60 dni)
• W przypadku pokąsania przez zwierzę ranę należy przemyć i zdezynfekować, należy ustalić właściciela zwierzęcia i ustalić czy zwierze było zaszczepione
• Gdy nie można dotrzeć do właściciela należy złapać zwierzę i poddać obserwacji w uprawnionej lecznicy weterynaryjnej

Zapobieganie:
• Coroczne szczepienia zwierząt przeciw wściekliźnie
• Przestrzeganie terminu szczepień
• Przechowywać zaświadczenie o szczepieniu (Np. książeczka zdrowia / paszport zwierzęcia z naklejkami informującymi o szczepieniach) w razie potrzeby okazać Np. podczas przekraczania granic kraju

Parwowiroza – to krwotoczne wirusowe zapalenie jelit u psów. Zakażenie następuje najczęściej przez bezpośredni kontakt psa z zakażonym osobnikiem a nosicielstwo może trwać ponad rok. Wirus jest wydalany ze śliną, wymiocinami, kałem i moczem. Objawy to uporczywe wymioty zabarwione na żółto, biegunka nawet z krwią, brak apetytu, odwodnienie, osowiałość. W ciężkich przypadkach śmierć następuje już po 2-3 dniach a starszych osobników przebieg choroby może być łagodniejszy i trwać kilka tygodni.

Postępowanie:
• Należy niezwłocznie zgłosić się z chorym zwierzęciem do weterynarza
• Podaje się zwierze nawodnieniu poprzez podanie wlewów żylnych i zastrzyków z antybiotyków
• Niestety 80% przypadków tej choroby kończy się śmiercią

Zapobieganie:
• Przestrzeganie terminów szczepienia
• Izolacja zwierząt zdrowych od chorych

Nosówka – jest to wirus szczególnie roznoszący się wśród psowatych (pies, wilk, kojot, szakal) i łasicowatych (łasica,kuna,norka). Zakażenie następuje drogą kropelkową i pokarmową , przez wydaliny chorego osobnikiem lub nosiciela. Możliwe jest też zakażenie pośrednie przez przeniesienie wirusa na butach, rękach miskach. Objawy to zapalenie spojówek oraz układu oddechowego lub pokarmowego. Postać oddechowa objawia się ropnym wysiękiem z nosa, nierzadko dochodzi do zapalenia oskrzeli i płuc.

Postać jelitowa przejawia się wymiotami i biegunką. Postać skórna zaczerwienieniem i krostami na skórze ud, brzucha i uszach. Postać nerwowa nosówki najczęściej zaczyna się po wyzdrowieniu psa z nosówki nieżytowej. Pies w tym okresie czuje się dobrze i nie wykazuje objawów. Często jednak występują niedowłady i porażenia. Następstwa nerwowej nosówki mogą być tiki, drżenie mięśni a nawet padaczki.

Postępowanie:
• Należy niezwłocznie udać się do weterynarza
• Podawanie zastrzyków i wlewy dożylne mogą uratować życie psa, ale należy liczyć się z tym, że nosówka może pozostawić w organizmie nieuleczalne następstwa

Zapobieganie:
• Przestrzeganie kalendarza szczepień
• Niedopuszczenie do kontaktu z osobnikami chorymi i miejscami zainfekowanymi

Kocia grypa (katar koci) –wywołują wirusy i bakterie. Zarażenie następuje poprzez kontakt z wydzielinami (wypływ z nosa, oczu ślina) oraz wydalinami (mocz, kał) chorego osobnika. Źródłem choroby może być też zdrowy kot, który przechorował koci katar i stał się nosicielem. Typowe objawy to kichanie, wyciek z oczu, nosa, obrzęk spojówek, gorączka, apatia, utrata apetytu.

Postępowanie:
• Kontakt z lekarzem weterynarii, który zaleci odpowiednie leczenie zwykle antybiotykami

Zapobieganie:
• Przestrzeganie kalendarza szczepień choć to nie daje 100% gwarancji ze kot nie zachoruje ale po szczepieniu przebieg choroby będzie łagodniejszy
• Niedopuszczenie do kontaktu z osobnikami chorymi i miejscami zainfekowanymi /legowisko,miski/

PASOŻYTY WEWNĘTRZNE

Objawy zarobaczenia zwierzęcia:
• tzw. saneczkowanie tarcie pośladkami o podłoże
• sierść zwierzęcia jest matowa i szorstka
• brzuszki zwłaszcza u młodych zwierząt często są wzdęte
• zaburzenia łaknienia /nadmierny apetyt lub zbyt mały apetyt/
• mogą wystąpić wymioty i biegunka

Nawet zdrowo wyglądające zwierzę może być zarobaczone (tasiemcami, glistami). Jeżeli znajdziesz robaka, zawiń go w kawałek ligniny i pokaż weterynarzowi. To pomoże w zdiagnozowaniu i zastosowaniu odpowiedniego sposobu leczenia.

Ryzyko zarażenia robakami dla człowieka jest niewielkie ale istnieje, aby temu zapobiegać należy:
• używać sprzętu do usuwania odchodów po zwierzętach domowych. Świeże odchody nie stanowią zagrożenia ponieważ jaja robaków nabierają zdolności do inwazji po upływie 3 tygodni od wydalenia.
• Mycie rąk po kontakcie ze zwierzęciem zwłaszcza przez dzieci (uwaga owsiki występujące u dzieci nie pochodzą od zwierząt!)
• Regularne odrobaczanie zwierząt zgodnie z zaleceniami weterynarza

Zalecenia:
• Wszystkie dorosłe psy i koty powinny być odrobaczanie co trzy miesiące
• Suki i kotki powinny być odrobaczone przed planowanym kryciem. Ciężarne samice mogą być odrobaczanie jedynie pod ścisłych nadzorem lekarza weterynarii.
• Szczenięta i kocięta powinny być odrobaczanie już w wieku 2 tygodni
• Leki przeciw tasiemcom powinny być stosowane tylko w przypadku gdy podejrzewamy takie zarażenie u naszego psa czy kota.
• Najlepszym zabezpieczenie zwierzęcia przed tasiemcem jest jego regularne odpchlanie, gdyż właśnie pchły stanowią żywicieli pośrednich dla tasiemców i podczas iskania psy czy koty mogą je połknąć.

Glisty

Sprawiają szczególnie problem szczeniakom i ich matkom. Glisty łatwo rozpoznać po kształcie, który przypomina wkład do długopisu. Końce glist zwężają się, a ich kolor jest żółtawo-biały.

Pies zaraża się przez połknięcie jaj z otoczenia, najczęściej z kału innych psów. Jaja są odporne na wysychanie i środki dezynfekujące. Z jaj powstają larwy, które się mogą rozczłonkowywać. U suki, która dostała cieczkę, część larw wędruje do krwioobiegu. Przez wątrobę i płuca przenoszą się do jelit. Tam zagnieżdżają się, mimo że nie nastąpiło ponowne zarażenie z zewnątrz! Szczenięta zarażają się jeszcze w macicy, a po porodzie poprzez mleko. Dlatego często nie dziwi fakt, że już dwutygodniowe szczenię prawie zawsze ma robaki.

Dorosłe glisty w jelicie psa łatwo zwalczyć zwykłymi środkami.

Tasiemce

Te pasożyty można znaleźć przede wszystkim u starszych zwierząt, które zaraziły się przez pchły. Możemy podejrzewać tasiemce u psa, jeśli nagle chudnie i jeździ zadem po podłożu.

Tasiemce poruszają się wolno. Trudniej je znaleźć niż glisty. Jeśli podejrzewamy obecność tasiemców, oddajmy weterynarzowi próbkę kału zwierzęcia do zbadania. Robaki można skutecznie zwalczyć specjalnymi środkami.

PASOŻYTY ZEWNĘTRZNE

Ze spotkań z innymi czworonogami nasz pies przynosi ze sobą czasem „nieproszonych gości” tzw. pasożyty zewnętrzne.

PCHŁY

Jeśli pies drapie się, a my podejrzewamy, że zaatakowały go pchły, zbadajmy ostrożnie okolice za uszami i pod szyją. W przypadku obecności pcheł należy rozpocząć strategiczne leczenie. Dorosłe pchły zabijamy za pomocą obroży, proszków i kąpieli przeciwpchelnych. Nowoczesnymi preparatami zakrapla się psu sierść karku lub stosuje się substancje w sprayu, które działają przez kilka tygodni.

Pchły nie rozmnażają się w sierści psa, lecz poza jego organizmem – w szparach lub na dywanie. Zapobiegnie temu odkurzacz z nasadką do fug, a także specjalne spryskiwacze.

W ten sposób cykl rozmnażania się uporczywych pasożytów zostaje przerwany.

Wszy i wszoły

• Krwiopijne wszy mogą poważnie zagrażać psu, jeśli występują w dużych ilościach.
• Wszy żywią się wyłącznie łupieżem, są więc tylko kłopotliwe i świadczą o zaniedbaniu psa.

W zasadzie wszy i wszoły zwalcza się podobnie jak pchły. Jednak w przypadku wszy kuracja musi zostać powtórzona, ponieważ większość środków słabo działa na jaja wszy (gnidy bytują na włosach). Na szczęście dziś rzadko zdarza się, by wszy zaatakowały zadbanego psa. Najczęściej mają je wałęsające się bezdomne psy.

Świerzb

Świerzb wywołują świerzbowce żyjące w skórze. U zadbanego, dobrze odżywionego i zdrowego psa odnawiająca się skóra dosłownie wypycha „nieproszonych gości”. Jednak wskutek zaniedbania i niedokładnej pielęgnacji świerzbowce mogą szybko rozmnożyć się i poważnie zagrozić zdrowiu psa.

Świerzb objawia się swędzeniem, które nie musi być bardzo wyraźne. Jeśli włosy wokół oczu przerzedzają się, a skóra na brzegach uszu, wewnętrznych stronach łap i innych miejscach łuszczy się i swędzi, należy podejrzewać świerzb. Jednak pewność przyniesie badanie weterynaryjne na obecność roztoczy.

Szczególne znaczenie dla psa mają dwa typy roztoczy:

• Nużeniec psi – bytuje w mieszku włosów wokół pyska lub oczu psa. Świerzb wywołany przez ten typ roztocza przebiega łagodnie, swędzenie właściwie nie występuje i rzadko prowadzi do chorób, jednak trudno się je leczy.
• Świerzbowiec drażniący – wskutek złego odżywiania psa lub gdy zwierzę jest chorowite, roztocza te mogą szybko wywołać poważne, swędzące, rozległe egzemy.

Kleszcze

Być może po powrocie z letniego spaceru, odkryjemy przypadkiem w sierści psa twory wielkości główki od szpilki lub ziarnka groszku, które wyglądają nieco odpychająco: to kleszcze. Najczęściej występująca u nas odmiana kleszcza to kleszcz pastwiskowy. Skacze on z krzaków, zarośli, żywopłotów lub wysokiej trawy na znajdujące się w pobliżu zwierzęta ciepłokrwiste. Kleszcz wkłuwa się ryjkiem w skórę, ssie krew, skutek czego pęcznieje mu odwłok.

Kleszcze trzeba usuwać, gdyż mogą one przenosić choroby. Najlepiej posłużyć się palcami lub szczypcami do kleszczy.

Z ciepłych krajów przywędrowała do nas brunatna odmiana kleszcza psiego, która może osiedlić się w mieszkaniu.